“รถแห่อีสาน มหรสพสัญจรข้ามพรมแดนวัฒนธรรม” วิทยานิพนธ์ระดับปริญญาโทของ จารุวรรณ ด้วงคำจันทร์ หรือ #แหวนรถแห่ นำเสนอ #รถแห่ ในฐานะความเป็นอีสานใหม่และพลวัตแห่งยุคสมัยและพลวัตทางดนตรี รวมทั้งการแสดงรถแห่ในพื้นที่แสดงและในพื้นดิจิทัลออนไลน์ รากเหง้าชาติพันทางดนตรีของรถแห่อีสาน การข้ามพรมแดนวัฒนธรรมของรถแห่อีสาน/นอกพื้นที่อีสานและไปสู่เพื่อนบ้านในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ #หลบมุมอ่าน จึงอยากชวนผู้ฟังทุกท่าน มาร่วมฟังมหรสพสัญจรนี้ไปพร้อม ๆ กัน

ซาวด์พิณกลองเร้าใจในวัฒนธรรมรถแห่อีสาน การโชว์ความอลังการของเวทีหมอลำ เมื่อจะต้องจัดหนักจัดเต็มประชันกัน มีสีสันของเพลงแขกอินเดียปะปนอยู่ด้วย เช่นเดียวกับตำหนักทรงเจ้าเมื่อองค์เทพประทับร่าง การสื่อสารด้วยท่วงท่าร่ายรำนาฏศิลป์อินเดีย เสียงเพลงอินเดีย ภาษาเทพที่สมมติว่าอินเดียก็ปรากฏออกมามากมาย จนกระทั่งคลี่คลายไปสู่โลกดิจิตอล เกิดการออกแบบซาวนด์ดนตรีใหม่ๆขึ้นมาในระบบสตูดิโอ มีการประยุกต์ใช้ภาษาไทยและภาษาถิ่นในการสื่อสารกับทวยเทพแทนบทบูชาอินเดียแต่เดิม รวมทั้งการเกิดนาฏศิลป์ที่ออกแบบลีลาเพื่อบูชาเทพเจ้าจริงจังประดุจเพลงหน้าพาทย์

ใน e.p.นี้สำรวจตัวอย่างของพัฒนาการใช้ดนตรีเป็นส่วนหนึ่งของวิถีการเซ่นสรวงบูชาเทพฮินดูจากกลุ่มศิลปินอีสาน กรณีศึกษา ภูมิศักดิ์คีตะอีสาน - ศิลปิน แก้วเพทาย ซึ่งนอกจากจะประพันธ์เพลงภาษาไทยขึ้นมาใหม่ยังผสมผสานเสียงดนตรีพื้นเมืองเข้าไปกับเสียงแซมปลิ้งดนตรีอินเดียได้อย่างน่าสนใจ รวมทั้งมิติใหม่แห่งการประดิษฐ์บทเพลงดนตรีที่ข้ามพรมแดนระหว่างทฤษฎีดนตรีอินเดียและดนตรีไทยในกรณีของปวรินทร์พิเกณฑ์ในงานนาฏดุริยางคศิลป์สร้างสรรค์ชุดสยามภารตะ ก็น่านำมาทบทวนกันถึงทิศทางการสร้างสรรค์ดนตรีประกอบการแสดงไทยอินเดียในโลกอนาคตเช่นกัน