“เจนรบ” ลูกชายคนเดียวของ “นายพลใหญ่” อาศัยอยู่ในบ้านโดยมี “พัน” ทหารรับใช้วัยเดียวกันอาศัยอยู่ด้วย ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันจากการอยู่ใน “ค่ายปลูกฝังยุวชนเพื่อกองกำลังแนวหน้าของชาติ” มาด้วยกัน แต่พันประสบอุบัติเหตุจากการฝึกจึงทำให้ไม่สามารถอยู่ในกองฝึกต่อไปได้ นายพลจึงรับมาเป็นทหารรับใช้และอยู่กินที่บ้านของเขา
.
พันถูกปลูกฝังมาให้ซื่อสัตย์ต่อเจ้านาย ทำงานบ้านแบบถวายชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นนายพลก็ปฏิบัติต่อพันเยี่ยงทาสซึ่งต่างจากลูกชายตัวเองราวฟ้ากับเหว เจนรบเกิดคำถามกับพ่อของเขาตลอดเวลาว่าทำไมเพื่อนรักของเขาถึงไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีบ้าง
.
วันหนึ่งเจนรบต้องฝึกที่ค่ายอย่างเข้มงวดเพื่อติวเข้มหลักสูตรจึงได้ชวนพันแอบไปผจญภัยเปิดหูเปิดตาในหน่วยที่เคยอยู่ดีกว่าทนอยู่บ้านทำงานที่น่าเบื่อ ทั้งคู่ผจญภัยในค่ายฝึกอย่างสนุกสนาน หลังจากที่กลับบ้านมา นายพลใหญ่โกรธมากเพราะนอกจากจะแอบหนีไปแล้วลูกชายของเขายังได้รับบาดเจ็บจนโดนสั่งพักไม่ให้อยู่ในหน่วยรบแล้วได้ย้ายไปอยู่เป็นทหารรับใช้บ้านอื่นอีก
.
นายพลรู้สึกกังวลอย่างมาก เขากลัวว่าทหารบ้านอื่นจะปฏิบัติกับลูกชายตัวเองเหมือนที่ตัวเขาทำกับพัน นายพลสั่งให้พันทำงานบ้านอย่างหนักเพื่อเป็นการลงโทษ ส่วนเจนรบต้องออกไปทำหน้าที่ทหารรับใช้ที่บ้านอื่นเป็นวันแรก
.
หลังจากที่เขากลับมานายพลรีบถามลูกชายถึงการทำงานอย่างระแวงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับลูกชายของเขา เขากลายเป็นคนขี้ระแวงจนเสียสติ เจนรบไม่เข้าใจว่าบ้านอื่นสามารถทำดีกับทหารรับใช้ได้แถมยังได้ค่าตอบแทนอีก แต่ทำไมพ่อของเขาถึงทำไม่ได้ เขาขอร้องให้พ่อเปลี่ยนนิสัย แต่นายพลไม่ยอม ด้วยความโกรธนายพลสั่งให้พันทำความสะอาดบ้านต่อวนไปจนกว่าพื้นจะลื่น สั่งให้ซักผ้าจนกว่าผ้าจะขาว ทำกับข้าวเผื่อจนกว่าจะมีพอกินไปทั้งชาติ ถ้าทำทุกอย่างไม่เสร็จก็ห้ามนอน เจนรบได้ยินดังนั้นก็ยิ่งโกรธในการกระทำของพ่อที่โหดร้ายกับเพื่อนของตัวเอง เขาบอกว่าพันก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่เหมือนคนอื่น นายพลเถียงกลับไปว่าพ่อของพันเป็นทหารยศต่ำไร้เกียรติแถมยังจนเคยเป็นหนี้บ้านเราอีก กับเรื่องแค่นี้ก็ต้องยอมเอาตัวลูกมารับใช้แทนบุญคุณเก่าได้อยู่แล้ว
.
เจนรบเห็นว่าไม่ยุติธรรมจึงขอความร่วมมือกับพันวางแผนให้พ่อของเขาเลิกปฏิบัติกับทหารรับใช้แบบแย่ๆ เมื่อนายพลสั่งให้พันทำอะไรเขาก็จะทำตามคำสั่งของเจ้านายทุกคำไม่มีตกหล่น ทั้งคู่ช่วยกันทำทุกอย่างที่นายพลสั่งทั้งคืน เช้าวันต่อมานายพลตื่นขึ้นมาก็ได้กลิ่นอาหารฉุนไปทั้งบ้าน เขาเดินลงบันไดมาอย่างหงุดหงิดแต่เขาดันลื่นตกลงมาจนเดินกะเผลก เสื้อผ้าทุกชุดกลายเป็นสีขาวจนแสบตา แถมอาหารก็วางอยู่ทุกที่ที่อนุญาตให้ของวางจนไม่มีที่จะเดิน นายพลรู้สึกโกรธจัดแต่ก็เถียงไม่ได้เพราะเจนรบบอกว่าพวกเขาทำตามคำสั่งของนายพลทุกอย่างไม่มีตกหล่น
.
สุดท้ายนายพลได้รับผลการกระทำของตนเองและได้รู้ว่าถ้าเขาปฏิบัติกับทหารรับใช้ให้เท่ากับทหารหน่วยรบหรือหน่วยอื่น ๆ ที่เขายกย่อง เขาก็คงจะไม่ต้องมีสภาพที่น่าอนาถขนาดนี้ ส่วนสองคู่หูทหารรับใช้ก็จะตั้งใจทำงานนี้ให้ดีที่สุดเพราะนี่ก็เป็นหน้าที่ที่สำคัญของกองทหารเช่นเดียวกับหน่วยอื่นเหมือนกัน ถ้าไม่มีฝ่ายสนับสนุนทัพหลังอย่างพวกเขาแล้ว กองทัพก็จะไม่สมบูรณ์
